دخالت صهیونیزم در جنگ جهانی اول و دوم

دخالت صهیونیزم در جنگ جهانی اول و دوم

در خلال جنگ اول جهانی آز انجا که نتیجه جنگ معلوم بود و ضعف امپراتوری عثمانی و عدم انسجام و وحدت درونی آن شناخته شده بود و دول برگ اروپا مانند فرانسه و انگلستان چشم طمع به سرزمین های بزرگ و منابع سرشار امپراتوری دوخته بودند، بنابراین خیلی زود یهودیان به عوامل مزدور و ستون پنجم دول اروپایی تبدیل شده اند، با اینکه در طول تاریخ قرون گذشته بیشترین رنج و مصائب را از جانب مسیحیان اروپایی دیده بودند، معذلک خیلی زود شروع به همکاری با چپاولگران غربی نمودند و در ضربه زدن به دنیای اسلام با کشورهای مهاجم همراه شدند.

بعد از پایان جنگ جهانی اول به سال1919 که امپراتوری عثمانی قدرت استقامت و سیادت خود را از دست داد و دولت های فاتح با وارثان امپراتوری عثمانی یعنی خاندان شریف حسین وارد گفتگو شدند تا به اصطلاح به وعده خود وفا کنند و یک دولت واحده عربی و حکومت متحده عربی تشکیل دهند و به سوی صلحی پایدار به گمان خود حرکت کنند، در این هنگام و در زمان ضعف و بی صاحبی کشورهای اسلامی و قدرت و سلطه و غلبه کشورهای اروپایی و غالب، صهیونیست های تازه از راه رسیده در کنار دولت های غالب قرار گرفتند و ایادی نفوذی آنان و ثروت های فراوان آنان متوجه سران دول پیروز شدند تا بتوانند نظاره گر سهیم در چپاول و غارت سرزمین های جدی آسیا و آفریقا و امپراتوری عثمانی باشند و در ضمن مساله تشکیل یک وطن قومی را برای جمعیت آواره و پراکنده مطرح کنند.
در این هنگام که سرزمین های عربی که در متلاشی کردن امپراتوری عثمانی بهترین خدمت ها را در اختیار فرانسه ، انگلستان و آمریکا و ایتالیا قرار داده بودند تا انگلستان با شریف حسین وارد گفتگو شود و با تشکیل یک دولت واحده عربی موافقت کند، ناگهان در کنفرانس پاریس که قرار بود آخرین نتایج جنگ اعلام شود ،در این اجلاس پاریس که بدون حضور سران کشورهای عربی، و در حضور عوامل صهیونیستی برگزار شد، گامی در راه تشکیل حکومت عربی واحده برداشته نشد و نامی از شریف حسین آورده نشد ، لیکن در عوض سخن از حمایت از ملت های مغلوب و تحت ستم به میان آمد، که در واقع به معنا و مفهوم تشکیل کشورهای کوچک و در نهایت به معنی و مفهوم تشکیل یک وطن یهودی در سرزمین فلسطین می بود.
تصمیم های متخذه در این موتمر که تحت تاثیر جریانات صهیونیستی عالمی بود به قرار زیر می بود:
1. تفکیک آلمان و جدایی ملیت های غیر آلمانی از آن.
2. اتفاق نظر در تجزیه سرزمین امپراتوری عثمانی.
3. اتفاق نظر بر سر تقسیم بندی های جدید و پیدایش قسمت های جداگانه در سرزمین های عربی تحت نفوذ امپراتوری عثمانی.
4. استقبال فلسطین و جدایی آن از امپراتوری عثمانی و تشکیل وطن یهودی.
5. مطرح شدن زعما و شیوخ متعدد برای اداره سرزمین های عربی به عنوان کشورهای جدید التاسیس.
در این دوران دشوار ، یعنی در هنگامی که سلطه و پیروزی دولت های اروپایی و در زمینه انقراض و برکناری امپراتوری عثمانی و غیبت کشورهای عربی از صحنه سیاست و از صحنه کنفرانس های این کشورها، سرزمین های عربی با وضعیتی به شرح زیر گرفتار بود:
1. مصر سرگرم یک نهضت وطنی ویرانگر بود که توسط سعد زغول رهبری می شود و طالب استقلال و آزادی بود و توجهی به مصالح یک امت اسلامی و حق یک امت عربی نداشت و حکومت ظاهری مصر خود تحت الحمایه انگلستان می بود،1919-1914 .
2. عراق نیز سرگرم نهضت وطنی با هدف استقلال خواهی و جدایی طلبی بود که با قوای انگلیس درگیر بودند.
3. سوریه و اردن، به عنوان یک سرزمین واحد تحت تصرف فرانسه و انگلستان اداره می شدند و سیاست استعماری این دو کشور در آنجا مشغول فتنه انگیزی بودند و مبارزات آزادی خواهی انتشار یافت.
4. لبنان در استمار فرانسه بود.
5. فلسطین تحت اشغال انگلستان بود و انگلیس و آمریکا در مورد آینده آن و اسکان یهودیان در آن سرگرم گفتگو بودند و وعده بالفور در خفا کار آن را یکسره کرده بود.
6. جزیرة العرب نیز در گیر تحولات اجتماعی و سیاسی شدید بود، با تحریک عوامل انگلستان ملک عبدالعزیز بر سرزمین حجاز استیلاء یافت و خاندان حسین شریف از آنجا رانده شد و سرانجام خاندان سعودی به حجاز و سایر نقاط جزیرة العرب تسلط یافتند و پیدایش دولت های عربی شکل گرفت.
7. سرزمین یمن دستخوش فتنه واشوب بود، امام حمید الدین در آنجا داعیه استقلال داشت و در عین حال خطر انگلستان و ایتالیا آنجا را تهدید می کرد.
8. سودان نیز شاهد اضطرابات و منازعات متعدد بوده گاهی تحت سلطه انگلستان و زمانی تحت مدیریت مصر بود.
9. لیبی با نام جدید لیبی در نقشه جغرافیایی پیدا شد ودرحالیکه به رهایی از امپراتور عثمانی و مظالم حکام ترک می اندیشید خود را در چنگال استعمار ، استعمارگر احساس می نمود.
10. تونس و الجزایر و مغرب، اینان نیز در چنگال فرانسه فرو رفته بودند و ارتباط آنان با جهان اسلام و خاور میانه قطع و گرفتار فتنه های فرانسه، پرتغال و اسپانیا و اخیراً آمریکا شده بودند.(1)
11. از سرزمین کویت نیز بوی نفت استشمام شده بود و انگلستان به منافع آن چشم دوخته بود.
بحرین و قطر و امارات عربی نیز هر کدام به طور جداگانه مطمع نظر انگلستان قرار گرفته، انگلستان در صدد چپاول سرزمین ها و منابع آنان و شیوخ خوانین آنها در اندیشه مامله با ارباب استعمار و رسیدن به منافع شخصی خود می بودند.(2)
در چنین روزگاری سخت و حساس و دشوار، در حالیکه در سرزمین های عربی هیچ مرکزیتی وجود نداشت که بتواند با نیروهای غالب گفتگو شود، عوامل ثروتمند و پر نفوذ فرصت طلب صهیونیست در کنار سران کشورهای غالب قرار گرفته بر سر تصاحب فلسطین و اسکان یهودیان در آنجا چانه می زدند.
در چنین وضعیت نفوذ یهودیان در آمریکا و نفوذ عوامل صهیونیست در دولت نلسون بیشترین خدمات را به سود یهودیان عالم انجام داد و نتیجه این نفوذ صهیونیسم در دولت " نلسون" و فشار امریکا بر فرانسه و انگلستان و ایتالیا منجر به صدور وعد " بالفور " توسط انگلستان گردید.
و در نهایت امپراتوری عثمانی توسط نهضت های کور و ملی گرایانه عرب ها منقرض شد و اعراب به آرزو و هدف خود که تشکیل یک حکومت عربی مستقل و نیرومند بود نائل نشدند و در عوض مقدمات تاسیس دولت اسرائیل به شکل یک وطن یهودی فراهم گردید و ده ها استان عرب نشین پدید آمد، که هر کدام با دیگری به جنگ و ستیز پرداختند و هر گروهی موجبات خوف و وحشت و فتنه و اضطراب گروه دیگر را فراهم ساختند.
در این برهه از زمان که سرنوشت سرزمین های مغلوب توسط 4 دولت غالب یعنی : فرانسه، انگلستان، آمریکا و ایتالیا معین می شد، در کنار هر یک از سران این کشورهای غالب،گروهی از سران صهیونیست حضور داشتند، بطوریکه "کشیش" انگلیسی یهودی به عنوان مستشار نظامی در هیأت "ویلسون" حضور داشت و براندیزی ـ براندیس ـ آمریکایی مشاور وایزمن در موضوع تعیین حدود فلسطین کار می کرد و "مندل روتچیلد " منشی "کلیمنو" فرانسوی به عنوان عامل صهیونیزم حضور داشت و ساسون یهودی به عنوان منشی " لوید جرج" خدمت می نمود و سران چهار قدرت غالب : دکتر ویلسون امریکایی ، لوید جرج انگلیسی ، کلیمانسو فرانسوی، واولندور ایتالیایی در حالیکه عوامل صهیونیستی اطراف آنان را گرفته بودند، به تقسیم میراث امپراتوری عثمانی و سرزمین های شمال و جنوب و شرق و غرب آفریقا و مناطق بزرگی از آسیا مشغول شدند.